Two poems by Rochelle Hurt

Translations of two poems from The Rusted City by Rochelle Hurt, which I highly recommend. The translations, and the mistakes therein, are mine. [UPDATE July 14, 2014: a mystery editor offered to help me a bit with these texts. I present the revised translations immediately after the originals in English. The first translations I did can still be seen at the end of this post.]


The Smallest Sister Plays

a piano in the ballroom. The spaces between the keys are full of red crust and the orange-stained ivory is jamming, cracking up. The song is stuck, a tongue in a throat, a bird on a leash, a boomerang. She plays faster, but the keys are fracturing like glass. Limp with splinter-slits, her fingertips can barely tap them.

Determined, she turns over her hand, knuckles down, and drags a bony song out. But the piano now is just a rust boat full of broken teeth. The song is nothing but a sack full of feathers tied to a string.

--

A irmá máis pequena toca 

un piano no salón de baile. Os espazos entre as teclas están cheos dunha tona ferruxenta e o marfil tinguido de alaranxado atóase, agrétase. A canción está atrapada, unha lingua nunha gorxa, un paxaro coutado cun cordel, un búmerang. Ela toca máis rápido, pero as teclas crébanse como vidros.  Febles e feridas as xemas dos seus dedos apenas logran premelas.

Determinada, volve as mans cara arriba, os cotelos para baixo, e arrinca una canción osuda. Pero o piano non é máis agora ca unha embarcación enferruxada chea de dentes rotos. A canción non é outra cousa ca unha bolsa de plumas amarrada cun fío.

--

In the Century of the Breaking Sentences

words swelled with earnestness and burst

between teeth like overripe grapes.

The verbose were found choked

on their own superfluous vociferousness,

adjectives stuck like seeds to their chins.

Sentences drooped like old vines, half-empty.

Scraps of dropped conversations grew

black and rancid in the streets. Eventually,

the city was strung with dried up phrases,

brittle echoes of even the dead,

whose words still burned for ears.

--

No século das frases que rompen

as palabras ínchanse de seriedade, estoupando

entre os dentes coma uvas maduras de máis.

Os locuaces aparecen atragoados

pola súa propia verbosidade,

os adxectivos pegados coma sementes ás barbelas.

As frases dóbranse coma vides antigas, medio baleiras.

Cachos de conversas perdidas vólvense

negras e rancias nas rúas. Ao final,

a cidade fica engalanada de frases resecas,

os ecos crebadizos até dos mortos,

que arden polo oído que as escoite.

--

First Drafts:

A irmá máis pequena toca 

un piano no salón de baile. Os espazos entre as teclas están cheos dunha codia ferruxenta e o marfil tinguido de alaranxado atóase, agrétase. A canción está atrapada, unha lingua nunha gorxa, un paxaro suxeito cunha correa, un búmerang. Ela toca máis rápido, pero as teclas crébanse como vidrios.  Fláccidas e feridas as xemas dos seus dedos apenas logran premelas.

Determinada, pon as mans cotelos abaixo e arrinca una canción osuda. Pero o piano non é máis agora ca unha embarcación enferruxada chea de dentes rotos. A canción non é outra cousa ca unha bolsa de plumas amarrada cunha corda.

--

No século das frases que se rompen

as palabras íncanse de sinceridade, estoupando

entre os dentes coma uvas maduras de máis.

Os locuaces aparecen apedados

pola súa propia verbosidade,

os adxetivos pegados coma sementes ás barbelas.

As frases dóbranse coma vides antigas, medio baleiras.

Cachos de conversas perdidas vólvense

negros e rancios nas rúas. Ao final,

a cidade fica engalanada de frases resecas,

os ecos crebadizos até dos mortos,

que arden polo oído que as escoite.