Tuesday, April 29, 2014

Four poems by Lois Pereiro

My translations of four poems from the 1995 volume Poemas da morte sobrevivida a forza de paixón e sabotaxes by Galician poet Lois Pereiro (1958-1996).

UPDATE 4-30-14: Due to pure sloth on my part, an earlier version of this post did not include the original poems. I have rectified this. You can also find these poems, as well as other work by Pereiro, here.


Transmigración

Esta enerxía xa non vai ter fin,
non foi creada nin será destruída.
Irá ocupando diferentes vidas,
transformándose en emocións alleas
tatuadas noutros corpos paralelos,
en simultáneas procesións
sen pausa.

Nun cálido universo apaixonado
voume dosificando con usura,
ata que chegue a hora de voltar,
canso e feliz,
ó punto de partida.



Transmigration

This energy will have no end,

it wasn't made nor will it be destroyed.
It will occupy different lives, 
transforming itself into other emotions
tattooed on parallel bodies,
in simultaneous ceaseless
parades.

In a warm empassioned universe

I share myself out usuriously,
until the hour of arrives when I
tired and happy must return
to the point of departure.



Mala sorte

E por primeira vez desde que souben
que aínda respiraba e seguía vivo
sei o que é sentir medo a non estalo

Interrompido na mellor escea
cando estaba soñando un soño dérmico
de paixón e beleza
cunha serea distancia literaria e sabia

Só ela podía ser tan inoportuna
groseira inculta e pouco delicada
chamándome despois de ter sobrevivido
á confortable atracción do fracaso
e saber dunha vez o que era a vida
amar e ser amado.



Bad luck


And for the first time since I figured out

that I was still breathing and still alive
I know what it is to fear the alternative

Interrupted during the best part

while I was dreaming a dermal scene
of passion and beauty
with the serene distance of literature and wisdom

Only she could have such bad timing

be so rude classless and uncouth
as to call for me after I'd survived
the comfortable appeal of failure
and finally learned what life was
loving and being loved.



Un soño alleo repetido

O certo é que teño a impresión ás veces
que se fai máis patente cada día
de que pese ás evidencias en contra
debín morrer daquela

e estou vivindo un soño repetido
nas noites dos que me seguen querendo.

Someone else's recurring dream


It's true that sometimes I get the impression,

and it's getting clearer day by day,
that despite evidence to the contrary
I must have died a while back

and I'm living now inside a dream that repeats itself

at night in those who keep on loving me.



Poderíano escoller como epitafio

Cuspídeme enriba cando pasedes
por diante do lugar no que eu repouse
enviándome unha húmida mensaxe
de vida e de furia necesaria.



This could be my epitaph


Spit on me as you pass by

the place where I shall repose
sending me a humid sign
of life and necessary fury.



Friday, April 25, 2014

A poem by José Ángel Valente


SÉ TÚ MI LÍMITE

Tu cuerpo puede
llenar mi vida,
como puede tu risa
volar el muro opaco de la tristeza.

Una sola palabra tuya quiebra
la ciega soledad en mil pedazos.

Si tu acercas tu boca inagotable
hasta la mía, bebo
sin cesar la raíz de mi propia existencia.

Pero tú ignoras cuánto
la cercanía de tu cuerpo
me hace vivir o cuánto
su distancia me aleja de mí mismo
me reduce a la sombra.

Tú estás, ligera y encendida,
como una antorcha ardiente
en la mitad del mundo.

No te alejes jamás:
Los hondos movimientos
de tu naturaleza son
mi sola ley.
Retenme.
Sé tú mi límite.
Y yo la imagen
de mí feliz, que tú me has dado.

[Ver más aquí]




LIMIT ME (my translation)

Your body
fills up my life,
just as your laughter
blasts away sad, glaucous walls.

Just one word from you smashes
blind loneliness into pieces.

If you bring your endless lips
close to mine, I drink
a long draft of my own being.

But you don't know how much
the closeness of your body
makes me feel, or how much
its distance exiles me,
leaving only my shadow behind.

You are there, light and alight,
like a torch burning
in the middle of the world.

Never go away:
The groundswell
of your nature is
my only law.
Hold me back.
Limit me.
And I will be the image
of the fortunate self you've given me.

Monday, April 14, 2014

Two poems by Rochelle Hurt

Translations of two poems from The Rusted City by Rochelle Hurt, which I highly recommend. The translations, and the mistakes therein, are mine. [UPDATE July 14, 2014: a mystery editor offered to help me a bit with these texts. I present the revised translations immediately after the originals in English. The first translations I did can still be seen at the end of this post.]


The Smallest Sister Plays

a piano in the ballroom. The spaces between the keys are full of red crust and the orange-stained ivory is jamming, cracking up. The song is stuck, a tongue in a throat, a bird on a leash, a boomerang. She plays faster, but the keys are fracturing like glass. Limp with splinter-slits, her fingertips can barely tap them.

Determined, she turns over her hand, knuckles down, and drags a bony song out. But the piano now is just a rust boat full of broken teeth. The song is nothing but a sack full of feathers tied to a string.

--


A irmá máis pequena toca 

un piano no salón de baile. Os espazos entre as teclas están cheos dunha tona ferruxenta e o marfil tinguido de alaranxado atóase, agrétase. A canción está atrapada, unha lingua nunha gorxa, un paxaro coutado cun cordel, un búmerang. Ela toca máis rápido, pero as teclas crébanse como vidros.  Febles e feridas as xemas dos seus dedos apenas logran premelas.

Determinada, volve as mans cara arriba, os cotelos para baixo, e arrinca una canción osuda. Pero o piano non é máis agora ca unha embarcación enferruxada chea de dentes rotos. A canción non é outra cousa ca unha bolsa de plumas amarrada cun fío.

--




In the Century of the Breaking Sentences

words swelled with earnestness and burst
between teeth like overripe grapes.

The verbose were found choked
on their own superfluous vociferousness,
adjectives stuck like seeds to their chins.

Sentences drooped like old vines, half-empty.
Scraps of dropped conversations grew
black and rancid in the streets. Eventually,

the city was strung with dried up phrases,
brittle echoes of even the dead,
whose words still burned for ears.

--



No século das frases que rompen

as palabras ínchanse de seriedade, estoupando
entre os dentes coma uvas maduras de máis.

Os locuaces aparecen atragoados
pola súa propia verbosidade,
os adxectivos pegados coma sementes ás barbelas.

As frases dóbranse coma vides antigas, medio baleiras.
Cachos de conversas perdidas vólvense
negras e rancias nas rúas. Ao final,

a cidade fica engalanada de frases resecas,
os ecos crebadizos até dos mortos,
que arden polo oído que as escoite.



--

First Drafts:


A irmá máis pequena toca 

un piano no salón de baile. Os espazos entre as teclas están cheos dunha codia ferruxenta e o marfil tinguido de alaranxado atóase, agrétase. A canción está atrapada, unha lingua nunha gorxa, un paxaro suxeito cunha correa, un búmerang. Ela toca máis rápido, pero as teclas crébanse como vidrios.  Fláccidas e feridas as xemas dos seus dedos apenas logran premelas.

Determinada, pon as mans cotelos abaixo e arrinca una canción osuda. Pero o piano non é máis agora ca unha embarcación enferruxada chea de dentes rotos. A canción non é outra cousa ca unha bolsa de plumas amarrada cunha corda.

--


No século das frases que se rompen

as palabras íncanse de sinceridade, estoupando
entre os dentes coma uvas maduras de máis.

Os locuaces aparecen apedados
pola súa propia verbosidade,
os adxetivos pegados coma sementes ás barbelas.

As frases dóbranse coma vides antigas, medio baleiras.
Cachos de conversas perdidas vólvense
negros e rancios nas rúas. Ao final,

a cidade fica engalanada de frases resecas,
os ecos crebadizos até dos mortos,
que arden polo oído que as escoite.